Με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα συγγραφείς που μπορούν να αφιερώσουν οκτακόσιες σελίδες ενός βιβλίου περιγράφοντας μια ερωτική, ανεκπλήρωτη ιστορία. Διαβάζοντας πρόσφατα το βιβλίο του βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας τούρκου συγγραφέα Ορχάν Παμούκ «Το μουσείο της Αθωότητας» αφέθηκα να παρασυρθώ στην παράλογη και ψυχαναγκαστική σκέψη του Κεμάλ, ευκατάστατου τούρκου νεαρού που αντικρίζοντας την μακρινή του ξαδέρφη Φισούν εισέβαλε σε ένα σύμπαν παράλληλο και διαφορετικό από αυτό που ζουν όλοι οι υπόλοιποι, οι «μη ερωτευμένοι». Ο Παμούκ μπόρεσε να γεμίσει οκτακόσιες σελίδες με την περιγραφή της εμμονής του Κεμάλ για την φτωχή Φισούν χωρίς να χρειαστεί να εμπλουτίσει την πλοκή με καμία απολύτως δράση. Μου θύμισε το «Αναζητώντας τον Χαμένο χρόνο του Προυστ» (τον οποίο αναφέρει κάποια στιγμή μέσα στο βιβλίο του) όπου ο έρωτας του Μαρσέλ για την Ζιλμπέρτ και στην συνέχεια την Αλμπερτίν τον έφτασε στα πρόθυρα της τρέλας. Στην εποχή μας που τα συναισθήματα έχουν δώσει την θέση τους στην λογική, ο έρωτας θεωρείται αδυναμία και το πάθος μπορεί να ελεγχθεί ανεβοκατεβάζοντας τα επίπεδα της σεροτονίνης στον εγκέφαλο, θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να διεισδύσουν τόσο βαθιά στα σκοτεινά και παράλογα μονοπάτια του έρωτα και της ζήλειας.
No comments:
Post a Comment