Μετά το «Μουσείο της Αθωότητας» και τις 800 σελίδες τού, κατάφερα να τελειώσω και το «Το Μαύρο βιβλίο» με άλλες 550 σελίδες γεμάτες από τον υπέροχο λόγο του Παμούκ και τις μαγικές εικόνες του.
Το Μαύρο βιβλίο είναι όπως λέει και ο Γκαλίπ ο ήρωας του βιβλίου «οι αναμνήσεις ενός υπνοβάτη». Ένα βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει τον εαυτό του, μέσα από τα δαιδαλώδη στενά μιας μαύρης και υγρής Κωνσταντινούπολης. Μέσα από πρόσωπα-κωδικοποιημένα. Τα πρόσωπα είναι βιβλία, κάθε σπιθαμή του προσώπου αντιστοιχεί σε ένα γράμμα. Το μόνο που μένει είναι να τα διαβάσεις. Ξεκινώντας από το δικό σου πρόσωπο στον καθρέφτη. Και οι σκέψεις σου, είναι όντως δικές σου; Ή μιλούν μέσα σου οι φωνές των άλλων; Ένας τρόπος υπάρχει να είσαι σίγουρος. Φτιάχνε ιστορίες και ξεκίνα να τις γράφεις, μην σταματάς. Αλλιώς η φωνή των άλλων θα μπει πάλι μέσα σου.
Ο Γκαλίπ ψάχνει την Ρουγιά, την όμορφη γυναίκα του που έφυγε αφήνοντας του ένα γράμμα. Ψάχνει στο σκοτάδι να την βρει και βρίσκει μια άλλη ζωή γεμάτη παραμύθια, ιστορίες, σκιές, πασάδες και πρίγκιπες. Χάνεται στα σοκάκια, χάνει τον εαυτό του. Ή μάλλον δεν τον είχε ποτέ. Δεν ξέρουμε ποιο διάστημα είναι πιο αληθινό. Το πριν ή το μετά. Ανακαλύπτει καινούρια ζωή μέσα από τα γραπτά του Τζελάλ, αδερφού της Ρουγιά, επίσης εξαφανισμένου. Ένας κόσμος ολόκληρος τα γραπτά του. Μπερδευόμαστε κάποια στιγμή. Ποιος είναι ο Γκαλίπ και ποιος ο Τζελάλ; Και στο τέλος η σιωπή απαλλαγμένη από φαντάσματα. Η σιωπή και η απουσία. Ο Γκαλίπ είναι ο εαυτός του και γράφει. «Γιατί τίποτα δεν είναι τόσο καταπληκτικό όσο η ζωή. Εκτός από το γράψιμο. Εκτός από το γράψιμο. Ναι, βέβαια, εκτός από το γράψιμο, τη μόνη παρηγοριά.» όπως λέει και ο Παμούκ μέσα από τα χείλη του Γκαλίπ.
No comments:
Post a Comment