Πόλεμος και ειρήνη, ο Τολστόι στα καλύτερα του μας δείχνει ότι μεγάλος συγγραφέας είναι αυτός που μπαίνει μέσα στις ψυχές, τις αναλύει, τις κινεί σύμφωνα με τους ανθρώπινους νόμους και μας τις σερβίρει προς βρώση.
Η Ρωσία κουβαλάει τα παιδιά της στην πλάτη. Τα δίνει τροφή στα λιοντάρια για να επιβιώσει. Τα ταΐζει ιδανικά. Ο Τσάρος το υπέρτατο καλό. Όλοι θυσία για τον Τσάρο. Ρώσοι αριστοκράτες αφήνουν τα μεταξωτά τους μαξιλάρια για να πολεμήσουν. Μέσα σε λίγες μέρες η ζωή στην πόλη φαίνεται μακρινή στους στρατιώτες που αντιμετωπίζουν τον εχθρό. Πριν λίγο καιρό οι γάλλοι αριστοκράτες μιλούσαν γαλλικά στα σαλόνια τους και φορούσαν τα καλύτερα παριζιάνικα υφάσματα. Τώρα προσπαθούν να ξεχάσουν αυτή τη γλώσσα. Είναι η γλώσσα του Ναπολέοντα που προχωράει ολοταχώς προς την Μόσχα. Πόλη σύμβολο που όταν τελικά θα την κατακτήσει, αυτή είναι ήδη πεθαμένη. Η πόλη αυτοκτόνησε πριν πέσει στα χέρια του Βοναπάρτη. Και του στέρησε την χαρά να την πάρει μόνος του. Ο πόλεμος προχωράει, η Γαλλία είναι νικήτρια αλλά αρχίζει να χάνει ακριβώς γιατί έχει πάρει ήδη πολλά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο δυνατός κάποια στιγμή δεν μπορεί να αντέξει την δύναμη του.
Και μέσα σε όλα αυτά ο κάθε άνθρωπος μια μονάδα μέσα στο σύνολο. Οι χαρακτήρες του Τολστόι ξεφυτρώνουν με τόση δύναμη που δεν μπορείς να μην επικεντρωθείς στα πάθη τους. Η κάθε μονάδα πιο δυνατή από τον πόλεμο. Σαν να τον αφήνει πίσω καθώς κινείται μέσα στον χρόνο. Και στο φόντο απλώς το σκηνικό μιας μάχης, ο επιθανάτιος ρόγχος και η συνειδητοποίηση ότι η γη γυρίζει.
No comments:
Post a Comment